تاریخچه رپ

تاریخچه رپ هیپ هاپ سبکی از موسیقی است که اصولاً با نام موسیقی رپ شناخته می شود . این سبک از اواسط ۱۹۷۰ تا به امروز در آمریکا رواج دارد

.....

تاریخچه رپ هیپ هاپ سبکی از موسیقی است که اصولاً با نام موسیقی رپ شناخته می شود . این سبک از اواسط ۱۹۷۰ تا به امروز در آمریکا رواج دارد .

و از سال ۱۹۸۰ به بعد از مردمی ترین موسیقی های آمریکا به عنوان زیرمجموعه ای از موسیقی های پاپ به شمار می آید . این سبک دو زیرمجموعه اصلی دارد که شامل رپ زدن و دی جی گری می شود. رپ یک نوع طرز گویش و خوانندگی است که توسط سیاه پوستان امریکایی برای مبارزه با تبعیض نژادی ابداع شد. از بزرگ ترین خوانندگان آن می توان به توپاک و امینم و کانیه وست اشاره کرد. رپ ابتدا به زبان انگلیسی و بعد آلمانی فرانسه و فارسی رایج شده هم اکنون خوانندگان رپ فارسی با استفاده از استودیوهای زیرزمینی کار خود را پیش می برند .گویش رپ و رپ خوانی از رنگین پوست های امریکایی جان گرفته و به دلیل مبارزه با تبعیض نژادی صورت گرفته و هم اکنون بر لب و دهان رپرهای این نسل می چرخد.کار رپرهای ایرانی دارای فرق هایی با رپرهای امریکایی و المانی و فرانسوی است.که می توان رپ پرشین را تک در دنیا خواند. این گونه از موسیقی بر گونه های دیگر موسیقی نیز تاثیراتی داشته است.فرهنگ رپ، فرهنگی که خصوصاً به جوانان سیاه و اقشار تحتانی در جوامع غرب تعلق دارد، از آمریکا سرچشمه گرفته و شورشگران سراسر جهان را تحت تاثیر قرار داده است. رپ فرهنگ کوچه و خیابان است که با استفاده از ابزار و آلات بسیار محدود و ابتدائی، توجه افراد را بخود جلب میکند. نقاشیهای بسیار هنرمندانه و مبتکرانه بر دیوارهای شهر، شعارنویسی با خط مخصوص، رقص های پر تحرک در گوشه خیابان و ترانه خوانی با سبک خاص، همگی اجزایی از فرهنگ رپ هستند. کلام موسیقی رپ با بحر طویل قابل مقایسه است. کلمات تقریباً بصورت صحبت عادی ادا میشوند، و ضربی قوی آنرا همراهی میکند. انقطاع ها و برگشتها در نحوه نواختن ضرب و صدای خراش گونه ای که با تبدیل صفحه گرامافون به یک آلت موسیقی ایجاد شده، تحرک و شوری بیسابقه بر شنونده بر می انگیزد.موسیقی رپ از تکامل اشکال دیگری از موسیقی سیاهان در محله های فقیرنشین برانکس نیویورک و تا حدودی هارلم شکل گرفته است. این محلات، نقطه تمرکز گروههائی از سیاهان است که سالها پیش تحت شرایط فلاکت بار اقتصادی مجبور به مهاجرت از ایالات جنوبی به شهرهای بزرگ نظیر نیویورک شدند. آنها کار در مزارع را رها کرده و به پرولتر تبدیل گشتند. اما اگر به ریشه ها و ماخذ این موسیقی باز گردیم به غرب آفریقا و سرود های کستایش ساوانا می رسیم. در نیجریه و گامبیا نیز تکخوانهائی وجود دارند که طنزهای اجتماعی را بشکل ترانه و نقالی اجراء میکنند و این بسیار به رپ شبیه است. موسیقی رپ از طریق محلات فقیر نشین نیویورک که محل تلاقی توده مهاجر جزایر کارائیب با توده سیاه میباشد، بر موسیقی رگه تاثیر نهاده است.اواخر دهه ۱۹۶۰، وقتی که آمریکا زیر ضربه مبارزات انقلابی در شورهای تحت سلطه اش، خصوصاً ویتنام، قرار داشت و انقلاب چین نیز بر شورشگران و انقلابیون در ایالات متحده تاثیر نهاده بود و دریچه ای از آگاهی طبقه کارگر و دورنمای انقلابی را برویشان گشوده بود، در شهرهای بزرگ آمریکا تضادهای طبقاتی میان سیاه با بورژوازی امپریالیستی و پایه های اجتماعیش حدت و شدتی فوق العاده یافته بود. بین محلات فقیرنشین سیاه با سایر نقاط شهر نیویورک، چیزی شبیه به خط مرزی وجود داشت . خط مرزی شاهد درگیری میان دسته های متشکل سفیدهای نژاد پرست و پلیس از یکطرف با گروه های بزرگ و متشکل جوانان سیاه بود. تشکیل این گروه ها، پاسخی ضروری به تعرضات و سرکوبگریهای مداوم حکومت علیه ساکنان بیغوله های نیویورک بحساب میآمد. گروه های رپ از دل همین تشکلات شورشی سیاه شکل گرفت. موسیقی خیابانی رپ که نخست توسط گروههای کوچک سیاه پوست در محدوده محلات اجرا می شد از سال 1979 پا بعرصه بازار موسیقی گذاشت. افشاگری از رپ های ارتجاعی و تجارتی یکی از وظایف خوانندگان مترقی و انقلابی رپ، و در قالب ترانه های رپ است. این کار را رپ خوانهای انقلابی نظیر "دی"بارها انجام داده اند. مثلا در سال ۱۰۷۹، ترانه ای تجارتی خوانده شد که در آن از خوش بودن و جشن گرفتن و کاری بدرد بقیه مردم نداشتن، صحبت شده بود؛ "دی"ترانه ای تحت عنوان "چگونه ملت سیاه را بپا خیزانیم؟"خواند و در آن، خطاب به سرایندگان آن ترانه تجارتی چنین گفت: جشن تو میتواند بزودی زود خاتمه یابد، وقتی که آنها، یکروز بعد از ظهر، بقول خودشان اگر چه طی سالهای اخیر، بسیاری از موسیقیدانان ارتجاعی از این سبک در پاره ای از آثار خود استفاده کرده اند، اما جوهر و روح شورشگر رپ همچنان در وجود گروههای یاغی ضد سیستم، در محلات فقیرنشین و محافل سیاسی و غیر قانونی آمریکا زنده است در اینجا قسمتی از نخستین ترانه رپ اعتراضی که از معروفیتی بین المللی برخوردار گشته و "پیام"نام دارد را میخوانیم. این ترانه از آثار "گرند مستر فلش"و گروه "فوریوس فایو"است. این ترانه حکایت شرایط نابسامان طبقه های فقیرنشین جامعه است. رپ فارسی موسیقی رپ که در دههٔ ۱۹۸۰ میلادی و از میان سیاه پوستان فقیر متولد شد، در واقع یک نوع موسیقی اعتراض آمیز خیابانی است. مانند خیلی از سبک های دیگر موسیقی غربی، این سبک نیز با چندین سال تاخیر، به ایران راه پیدا کرد. این موسیقی از پیش پا افتاده ترین و سهل ترین و خیابانی ترین کلمات استفاده می کند، بدون این که از حیث ادبی بتوان این نوع استفاده را نقد کرد. یعنی در نوشتن متن رپ، هیچ الزامی برای رعایت قوانین ادبی وجود ندارد. موسیقی رپ به موضوعاتی از جمله: اختلاف طبقاتی، ریاکاری، دعواهای خیابانی، فرهنگ غالب جهانی و البته بحران های سیاسی می پردازد و ترانه های آن اگرچه قافیه هایی ضعیف دارند و در نگاه بسیاری شعر ناب به حساب نمی آیند، امّا با همین سادگی و بی پیرایگی خود می کوشند معنایی دیگر از زندگی اجتماعی را به ما یادآوری کنند.احتمال داده می شود که آهنگ یک یاری دارم از بدیع زاده اولین آهنگ رپ ایرانی باشد. موسیقی رپ به طور رسمی و مجاز نیز در ایران کار شده است، که از آن جمله آهنگ هایی که در برنامهٔ تلویزیونی اکسیژن پخش شدند، و نیز آلبومی از شاهکار بینش پژوه به نام اسکناس را می توان نام برد. در سال ۱۳۸۵ نیز رضا عطاران در تیتراژ چند مجموعهٔ تلویزیونی از جمله متهم گریخت از موسیقی رپ فارسی استفاده کرد. هم چنین در تعطیلات نوروزی سال ۱۳۸۶ مجموعهٔ تلویزیونی دیگری به کارگردانی رضا عطاران به نام ترش و شیرین از شبکهٔ سوم سیما پخش شد که در عنوان بندی آغازین آن، رضا عطاران یک شعر (از نیلوفر لاری پور) را به صورت رپ می خواند و محسن نامجو نیز با آواز وی را همراهی می کرد. در سال های اخیر، گروه های بدون مجوز و زیرزمینی رپ در داخل ایران افزون شده اند و نیز آهنگ های فارسی تعدادی گروه رپ خوان در خارج ایران نیز از طریق اینترنت در ایران منتشر می شود. گروه هایی باعث شهرت رپ به خصوص در میان نسل نوجوان شدند.از آن جا که اخذ مجوز از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای توزیع قانونی تولیدات موسیقایی، برای این افراد عملاً امکان پذیر نبوده است، و با توجه به فقدان قانونی که انتشار این آهنگ ها از طریق اینترنت را محدود کند، اغلب گروه های رپ زیرزمینی آثارشان را از طریق وب گاه ها و وب نوشت ها به گوش شنوندگان خودشان می رسانند. در عرصهٔ موسیقی ایران، می توان گروه های رپ را به سه دسته تقسیم کرد: ۱- گروه های رپی که جنبه های خشن و مبارزه جویانهٔ سبک گنگستا را جذب کرده اند که می توان این دسته را رپ خوان های خیابانی نامید. آنها در لابلای زبان کوچه و بازار به دنبال صدای خود میگردند. در این بخش از گروه های تأثیر گذار می توان هیچ کس، زدبازی، پیشرو، تهی و ابلیس را نام برد. ۲- دستهٔ دوّم رپ خوان ها، گروه محافظه کارتر و اخلاقی تری را تشکیل می دهند که می کوشند ارزش های اجتماعی را به ما تذکّر دهند. برخی از آن ها عبارتند از: یاس، امزیپر، هارنیک، تروت اسپیریت و سالومه. ۳- رپ خوان هایی که بر جنبهٔ فراگیری و اقتصادی رپ تکیه کرده اند. آن ها معمولاً ترجیح می دهند از جریان های غالب و موسیقی پاپ سرگرم کننده استفاده کنند. از میان آن ها می توان به شاهکار بینش پژوه و فا تریتوری اشاره کرد. ابعاد اجتماعی موسیقی رپ، آن گونه که از در خواستگاهش ایجاد شد، با مفاهیم اجتماعی گره خورده است. برخی از گروه های رپ ایرانی که تحت نماد021 فعالیت میکنند (مثل هیچکس، تهی، طعمه) از خواندن شعرهای بی ادبانه پرهیز می کنند،در حالی که برخی دیگر (مانند زدبازی) در تبعیت از رپ غربی، بدون هیچ ابایی، الفاظ دور از ادب را در شعرهایشان به کار می برند. در پاییز سال ۱۳۸۵ پس از انتشار فیلم خصوصی زهرا امیرابراهیمی، یک خواننده رپ به نام یاسر (با نام هنری یاس)، با خواندن قطعه ای به نام سی دی رو بشکن و تشویق شنونده به قطع زنجیرهٔ پخش فیلم خصوصی آن بازیگر تلویزیون، ابعاد اجتماعی موسیقی رپ را بیش از پیش به نمایش گذاشت. در زمستان سال ۱۳۸۵، سروش لشکری با اسم هنری هیچکس از اولین رپ خوانان ایرانی، در ترانه ای به نام وطن پرست اشاره ای به موضوع انرژی هسته ای که از موضوعات مهم سیاسی وقت بود کرده است. همچنین در این آلبوم (جنگل آسفالت) ، مهدیار آقاجانی آهنگساز این آلبوم از تلفیق موسیقی سنتی ایرانی با سبک رپ بهره برده است و صدای سازهایی مانند عود، تمبک، نی، دف، قانون و آوازهای ایرانی در آن شنیده می شود. همزمان با طرح مبارزه با بدحجابی در ایران، بحث مبارزه با موسیقی رپ هم شکل گرفته و چندین سایت مربوط به این سبک موسیقی فیلتر شده و شماری از اعضای گروه های موسیقی ایرانی موسوم به زیرزمینی بازداشت و استودیوهایی که در آن آهنگ های خود را ضبط می کردند بسته شد.